Gunung Angsi: Pengalaman sesat.
Assalamualaikum dan selamat sejahtera readers FS. Aku nak share pengalaman sendiri sewaktu sertai perkhemahan Persatuan Pembimbing Rakan Sebaya peringkat sekolah tahun 2003. Waktu ni aku 16 tahun, baru berpindah ke sekolah ni. Aku jadi ahli persatuan PSS sebab guru kaunseling, cikgu Mat, merangkap jiran sebelah rumah aku, merangkap cikgu kaunseling masa sekolah lama aku yang suruh. Die jugak yang suruh aku sertai program ni.
Kalau ikut aku memang tak nak la. Yang sertai semua aku tak rapat. Ahli PSS dalam kelas, aku sorang je. Aku anak mak ayah. Rindu rumah oii nk pegi camping 3 hari. Tiba waktunya berangkatlah intan payung mak aku ni.
Monolog: dah la cikgu ni jiran sebelah rumah, ade yang aku kene bahan ni kalau tak join.
Mendaki Gunung Angsi termasuk dalam agenda program. Ade aktiviti lain sepanjang 3 hari. Aku cerita terus hari peristiwa aku sesat. Cikgu Mat sebenarnya dah banyak briefing waktu kat sekolah. Ape nak bawa, nak pakai dan cara menjaga keselamatan. Masa naik macam biasa kami jalan (brisk walk). Denai/laluan/track luas tetapi sedikit mendaki . Cuma dinasihatkan pakai kasut yang sesuai kalau pakai kasut khas hiking lagi bagus. Masa ni bru lepas hujan, track licin. Masa tu sapa yang guna sneaker/trainer memang ramai terjatuh. Yang naik sekali dengan aku ade 5 orang. Dua orang terjatuh dan salah sorang terseliuh. Nak elak jatuh, aku akan bagi bantuan, sambil pegang pokok tangan sebelah lagi tarik kawan. Nasib baik ayah aku bagi pinjam timberland (kasut kerja ayah) dia, kalau tak mau tergeliat mcm kawan2 lain.
Disebabkan baru pertama kali mendaki perjalanan aku nak smpai atas tu lama la jugak hampir 3 jam.Masa nak smpai track jadi mencabar.Makin curam dan ada part kena panjat. Ada tali dan kayu2 pemijak.Aku da la gayat tempat tinggi.(Aku tak pasti laluan terkini ade lagi tak kayu dan tali ni) Akhirnya, setelah lutut terketar sebab takut sampai la ke puncak.
Tengok pemandangan. Hijau. Pokok-pokok pada ketinggian ni lain dari yang dibawah. Dingin. Takjub. SubahanAllah. Boleh nampak kawasan Senawang (main building masa tu Giant Senawang). Cikgu Mat cakap kalau nak turun ikut die tapi pastikan jalan laju sikit. Aku dah mula cuak sebab fikirkan kene lalu tempat nak naik yang curam tadi. Lalu jugak la walaupun kecut perut. Kami turun dalam kumpulan kecil 5 ke 6 pelajar dan cikgu Mat. Aku pastikan yang aku sentiasa dalam kumpulan. Aku dengar perbualan pelajar lain dengan cikgu. Aku ni pendiam. Mencelah waktu cikgu Mat kenakan aku. Anak mak la, anak manja la die panggil aku. Tiba-tiba…
Aku yang tadi kat tengah-tengah kumpulan tu tibe-tibe tak nampak sorang pun depan dan belakang aku. Aku cepatkan langkah aku, bile dengar suara kawan2 lain berborak dengan cikgu Mat.. Sekali sekala dengar mereka tergelak.
Monolog: Ihh..mane korang ni.. Laju dah aku jalan, dengar suara tapi sorang pun aku tak nampak.
Sambil aku bukak langkah paling besar. Sekejap!!! Kenapa track ni lain. Tadi masa naik track tu luas ,ni pokok2 kecil da rapat tepi track. “Be positive. Ni mungkin track lain”. Aku ni cepat gementar. Kali ni memang panik, bile suara perbualan tadi hilang. Senyap. Aku berhenti. Pasang telinga. Senyap. Perut aku mula senak sebab takut. Dalam waktu buntu tu Allah ilhamkan, sentiasa ikut track. Tapi…
Lagi sekali aku diserang panik, bile track yang aku lalu tu bawa aku ke satu kawasan. Dalam hutan, tadi banyak pokok tibe-tibe sebelah tu kawasan lapang!!! Seberang sana baru ada pokok-pokok. Ibarat terputus dua. Monolog : memang ade kawasan tak de pokok ni, kot aku baru kali pertama ke sini.
Waktu ni perasaan takut memang dah menguasai aku. Setiap langkah aku mengigil, rasa diperhatikan, timbul bunyi seperti “seseorang dibelakang”. Aku mengharapkan ade ahli lain akan lalui jalan tu,sebab masa kami tinggalkan puncak masih ade beberapa pelajar lelaki dengan cikgu belum turun. Aku tunggu. Tapi sekali lagi Allah ilhamkan aku teruskan perjalanan ke arah kanan aku. Walaupun aku rasa berat nak berjalan. Situasi aku takut dan penat. Takut tersesat jauh, takut jumpa binatang buas, takut hari gelap. Aku langkah je kaki, aku dengar sesuatu di belakang. Toleh. Tapi hampa.Nak nangis. Aku tahan. Yang aku perasan track yg aku lalui banyak daun gugur. Seolah olah tertutup, betul-betul buatkan aku bertambah panik.
Setelah kepenatan berjalan, aku terdengar bunyi air terjun. Bukan main lega lagi masa tu. Maknanya da dekat dgn kawasan perkhemahan. Aku mula nampak track yang bersih. Aku cepatkan langkah. Tak sabar. Aku nampak…
Ade tiga lelaki berjalan ke arah aku. Melayu. Tibe-tibe salah seorang menegur, “Dik dari mana? Buat ape kat atas?”. “Saya jungle tracking bang, naik Angsi”.
“Ade latihan ke? Lepas ni nak pegi mana (die maksudkan mendaki gunung ape, sebab Gunung Angsi ni terkenal dikalangan pendaki sebagai lokasi latihan sebelum mendaki ke gunung yang lebih tinggi). “
“Ni baru kali pertama bang mendaki. Ikut program sekolah. (dalam hati dah la bang, aku nk cepat ni). “
“Sekolah lagi ke? Tingkatan berapa? (reaksi terkejut. Yela dah aku ni memang tinggi dan besar terkejut die aku sekolah lagi.)
“tingkatan 4 bang”
“Beraninye naik atas sorang-sorang. (die tak tau yang sebelum ni macam nak putus jantung aku takut)
“Ok bang saya turun dulu ye”
“Ok baik-baik dik. “ Lega aku da nk sampai.. Baru dua langkah, kawan yang dari tadi diam dan perhatikan aku sambil pakai helmet memanggil. Aku toleh. “Dik, tadi dari atas ade ambik atau bawak ape-ape tak? “
Aku diam. “Tu kayu (sambil tunjuk kat tangan aku kayu panjang setengah depa) atau benda-benda lain ke tinggalkan ye. Jangan bawak turun”.
“Ok bang. terima kasih ingatkan.
Tibe-tibe aku teringat ade sebotol air dalam beg galas aku. Air tu aku ambil daripada mata air dalam perjalanan naik tadi. Aku cari punca mata air kecil yang kebetulan ada bedekatan. Aku tuang air yang belum terusik tu dan sambung perjalanan. Aku bangun dan rasa seperti semua beban perasaan tadi hilang. Langkah aku ringan. Sampai la di tapak perkhemahan…
Aku tengok sunyi. Aku duduk di tempat yang selalu jadi tempat hidang makanan. Cikgu Mat muncul. Dengan muka hairan dan terkejut “Kau dari mana? Baru sampai ke?. “
“Ye cikgu. “
“Bukan kau turun sekali dgn cikgu ke tadi?. “ Aku diam. Muncul kawan-kawan aku yang lain dari ruang solat. Dieorg dah siap makan tengahari dan mandi. “Nabila, tadi Umi ade sekali dengan kite kan. Kau tak perasan ke die tertinggal? “
Nabila: Ye cikgu saya jalan sebelah Umi. Tapi tak perasan yang die tertinggal.
Salah seorang pelajar kepercayaan cikgu sampai. “Fahim, kau turun naik tadi tak perasan Umi ke?. Kau tengok die baru sampai ni. (Fahim ni cikgu tugaskan jejak pelajar2 yang masih di atas, kalau ade yang cedera dan SESAT).”
Kaget Fahim bile cikgu Mat cakap macam tu. “Saya tak nampak Umi cikgu.” Semua diam. “Takpe cikgu, saya nak mandi dulu.”
Selesai urusankan diri, aku didatangi Cikgu Mat.
“Macam mana kau boleh jumpa jalan turun? “
“Saya ikut nasihat cikgu, ikut track. “
Rupenye lepas aku sampai ade lagi yang baru sampai. Ina. Ina pengsan dari atas. Mungkin die ade penyakit. Die dibawa turun oleh adik cikgu Mat yang berkhidmat sebagai askar.
…
Macam tu la pengalaman pertama aku mendaki. I put a blame on me. Aku terleka sampai boleh terpisah dari kumpulan. Perkara mistik? Makhluk lain memang wujud, tapi ia sekadar mengganggu. Tujuannya pun memang nak menyesatkan manusia. Tapi bukan lah mencederakan manusia.
Pada readers yang baru berjinak dengan hiking, ikut nasihat guider anda sepanjang berada dalam hutan. Sentiasa ambil tahu tips dan cara menjaga keselamatan walaupun pada pendakian di track mudah.(guna glove,bawa kayu /tongkat, tali). Jaga adab, tutup aurat, jaga ikhtilat. Serik. Tapi sampai la aku ditawarkan mengikuti ekspidisi ke Dabong. Kelantan. Tunggu next entry saya kongsikan.. Ade yang nak baca tak?…
Hantar kisah anda : fiksyenshasha.com/submit
.
OFC NAK BACA !!!!!!
alamak tak seram pun
Cuba kau kena