Assalamualaikum pembaca FS semua. Nama aku Hakim, umur 27 tahun, berasal dari Melaka. Aku nak kongsikan satu pengalaman yang sampai sekarang masih menghantui ingatan aku bila aku balik kampung naik kereta seorang diri pada waktu malam.
Masa tu aku baru habis kerja lebih kurang pukul 8 malam. Dalam hati, aku teringat pesan mak aku:
“Hakim, kalau nak balik kampung tu esok pagi je lah. Jangan malam-malam. Jalan kampung tu sunyi.”
Tapi aku jenis degil, sebab dah lama sangat tak balik kampung. Rindu nak jumpa mak ayah. Jadi, aku teruskan juga perjalanan malam itu.
Lepas sejam lebih di highway, aku keluar masuk jalan lama. Jalan tu memang gelap, kiri kanan kebun sawit. Masa tu jam dah hampir pukul 12 tengah malam. Aku sorang-sorang, radio pun tak berbunyi. Senyap sunyi.
Sampai dekat satu bus stop lama, aku rasa pelik. Biasanya bus stop tu biasa je. Tapi malam tu, ada sesuatu yang lain. Dari jauh aku nampak macam ada satu tiang bus stop lebih tinggi daripada bumbung. Aku pelik. Bila aku semakin dekat… darah aku terus berderau.
Atas bumbung bus stop tu ada pocong berdiri tegak. Macam batu. Putih, tinggi, tegak macam tiang.
Masa tu tangan aku menggeletar, nak tukar gear pun lutut dah goyang. Aku baca semua ayat yang terlintas dalam kepala. Bila aku pandang side mirror, pocong tu masih ada berdiri, memerhati.
Aku doa dalam hati, “Ya Allah, janganlah dia ikut aku.”
Lepas beberapa minit, aku fikir dah selamat. Tapi tiba-tiba bau wangi menusuk dalam kereta. Meremang habis bulu roma aku. Dan dari cermin pandang belakang… aku nampak pocong tu dah duduk di seat belakang!
Aku hampir menjerit tapi suara tak keluar. Aku tekan minyak sekuat hati. Tiba-tiba pocong tu buat bunyi “hmm… hmm…” macam orang berdehem. Suara dia garau. Aku dah hilang akal. Aku sumpah seranah dalam hati, baca apa saja doa yang aku ingat.
Lepas hampir 10 minit aku pecut dengan jantung macam nak pecah, tiba-tiba bau wangi tu hilang. Aku toleh belakang, kosong. Pocong tu dah tak ada. Aku tarik nafas lega tapi kaki masih menggigil.
Bila sampai dekat simpang masuk kampung, aku perasan aku asyik terlepas jalan. Tiga kali aku pusing, tetap tak jumpa lorong yang sepatutnya. Masa tu aku berhenti tepi jalan, nak capai telefon, malangnya bateri habis. Powerbank ada dalam bonet, tapi sumpah aku tak berani keluar.
Aku baca doa lagi, teruskan jalan… tiba-tiba lorong kampung aku muncul jelas depan mata. Padahal tadi aku dah lalu banyak kali.
Sampai depan rumah, aku bagi salam. Mak aku buka pintu sambil tersenyum. Aku terus peluk mak aku, lega sangat. Malam tu aku tak cerita apa-apa pasal gangguan tadi. Takut mak risau.
Sejak malam tu, aku serik nak balik kampung malam-malam seorang diri lagi. Biar kerja banyak mana pun, aku sanggup tunggu siang.
Sekian, kisah benar daripada aku, Hakim.
Hantar kisah anda : fiksyenshasha.com/submit
